Anlatan Adam

Anlatmam lazımdı.

Birilerine gördüklerimi anlatmam.

Kimse dinlemezdi söylesem.

Kimse anlamazdı bir kenarda beklesem.

Anlatmam lazımdı.

14 yaşında çocuktum, ne büyük sanırdım kendimi.

Bazı insanlardan kaçmak uğruna insanlığa adadım ruhumu.

Kaçmam lazımdı.

Kaçmam ve anlatmam.

Gözlerim takılır kalırdı bir noktaya.

Sanki yeterince baksam dönüşürdü bir şiire.

Alırdım kalemi elime,

Çizer çizer atardım bir kenara.

Kızardım bazen sanki öfkem kağıtlaraymış gibi.

Kızmam lazımdı, yoksa kim soracak?

Çizdim mi tam çizmem lazımdı.

Yarım kalsa, on gün çıkmazdı aklımdan.

On gün uyuyamazdım hırsımdan.

Renkler geçti elime.

Yapmam gereken belliydi, neyse oydu.

Çizdim kendimi.

Hiç olmadığım gibi.

Ağzımda pipom, kravat sonda.

Gömleğimden içim görünür sanki.

Bakışlarımdan kafam.

Bakanlar görsün diye,

Attım sırtımdan bir tek çorap.

Hangisiydim ben?

Viski kahverengisi mi, çorabın kirli grisi mi?

Derin bakışlar mı, ürkek iç çekişler mi?

Gölge kapatmıştı alnımı.

22 yıl değil 44 yaşadım belki.

Çizdim.

Öyle çizdim ki kendimi.

Bakınca bu benim dedim.

Ben olmayan benim.

Sizin gördüğünüz işte bu adam.

Sandıklarınız ve ön yargılarınız.

Ne söylesem kendi hakkımda, inanmazsınız.

Ne çizsem, hemen kanarsınız.

Ben de çizdim.

Gözümde kalemimin keskin çizgisi ile,

Boyaların yumuşak dokunuşu ile çizdim.

Resimleri yapmadım, gördüm.

Görünce ürktüm.

Ürktükçe yaptım.

Yoksa kim dinlerdi ürkünç hikayelerimi?

Bir de, baktım.

Bakınca göremediklerimi yaptım.

Görmek istediklerimi.

Bir kadın, iki kadın, üç kadın…

Hiç utanmaz, ahlaksız, çıplak.

Ama başı öne eğik yine de, bu dünyada başka türlü olmaz.

Utanmaz bir kadınsan bile utanacaksın.

Bakışımdan bile utanacaksın.

Titreyeceksin belki, kıkırdayacaksın.

Ama bana doğru dönüp bir kez bile bakmayacaksın.

Gördüm, çizdim, yazdım.

Bir gün bir de aynaya baktım.

Yıllar sonra ilk kez kalemim kafa tutmuştu aynaya.

Mutlu çizdim kendimi, huzurlu.

Üç çocuklu, bahçeli, verandalı.

Elim varmadı pastel renklere.

Aldım elime silahımı.

Doğrulttum kendime.

İndirdim dudaklarımın kenarlarını.

Dağıttım saçları.

Boş bakışları ve yaşlılıkları.

Alın bunu buradan.

Bir daha görmek istemiyorum.

Çıktı elimden bir kere.

Yapmam lazımdı, anlatmam lazımdı.

Huysuz bir adam oldum,

Demem lazımdı.

Biliyorum, biliyorsunuz.

Yüzüm asla gülmez oldu,

Haykırmam lazımdı.

Alın bunu buradan götürün.

Katlanamıyorum bu adama.

Katlanamıyorum kendime.

Bir daha varmayacak elim.

Gerçekliğe dokunmayacak gözüm.

Kendi halime bırakın.

Şu köşecikte aksın kanım.

Yalnız karıma selam söyleyin.

Bir tek sen tanımışsın onu diyin.

Kendi katlanamadığı adama,

Sen katlanmışsın diyin.

Arkamdan kimse ağıt yakmasın.

Ağıtlarınızı,

Sevdiklerinize saklayın.